'We moeten het toch met elkaar doen onderweg'

Van postbode naar vrachtwagenchauffeur

Vanaf 2006 rijdt Kolff al met tank- wagens. Eerst bij De Rijke en inmid- dels al 10 jaar voor Shell via zijn werk- gever Van Waveren Transport uit Amsterdam. Hij noemt zijn werk het leukste wat er is. Al lag dat in het begin van zijn chauffeurscarrière niet in de lijn der verwachting. Zijn vader adviseerde hem in zijn begintijd als postbode om veel rijbewijzen te halen, zodat hij altijd iets zou hebben om op terug te vallen. Dit advies sloeg hij niet in de wind. Na enkele jaren te hebben gewerkt als postbode begon Martin Kolff met een carrière als vrachtwagenchauffeur.

De overgang van een beroep waar je constant beweegt en onder de mensen bent naar urenlang alleen in een cabine zitten viel hem zwaar. “Ik bezorgde post en maakte aan de lopende band praatjes met de dorpsbewoners. Regelmatig werd ik uitgenodigd voor een bakkie koffie en zat ik even bij Jan en alleman thuis. Het viel dus wel even rauw op mijn dak om als vrachtwagenchauffeur weinig mensen te spreken en op jezelf in de cabine aangewezen te zijn. Maar alles went. Uiteraard maak ik nog ontzettend graag een praatje op locaties waar ik moet laden en/of lossen. Dat zit gewoon in me.”

Uitdagend werk, maar vooral leuk

Het is niet niks om met tienduizenden liters brandbare vloeistoffen zoals benzine of diesel te rijden. “Het is makkelijker om met een volle tankwagen te rijden, dan met een halfvolle tankwagen. Rijden met een halfvolle tankwagen vergt veel meer concentratie. Wanneer je remt, dan klotst de vloeistof achter je tegen alle kanten aan. Daardoor kan je als je niet goed genoeg remt nog wat vaart mee krijgen. Dat wil je niet.”

Het werk is in essentie in de afgelopen jaren niet veranderd. Wel is het volgens Kolff allemaal een stuk gemakkelijker geworden. Dat heeft volgens hem vooral te maken met het zogenoemde ‘snuffel- systeem’. Dat systeem zorgt ervoor dat het niet meer mogelijk is om tijdens het laden of lossen bijvoorbeeld diesel en benzine door elkaar te halen. Het systeem blokkeert de toegang wanneer er iets niet klopt. Op die manier is de kans op misstorting een stuk kleiner geworden. “Dat scheelt natuurlijk. Het werk is op het gebied van administratie en procedures wel een stuk intenser geworden. Er komt veel bij kijken op het gebied van veiligheid. Alles wordt gemonitord en in de gaten gehouden. We zijn constant met veiligheid bezig, maar dat is uiteraard een erg goede zaak.”

Organist

Kolff zit aan de eettafel in zijn woning in Dirksland. Wanneer hij zich 180 graden draait komt hij met gemak bij de zwarte Yamaha-piano die tegen de muur staat. Hij speelt zonder zichtbare moeite enkele nummers. Van enkele klassieke stukken tot aan ‘Wij houden van Oranje’. “Dat krijg je als je al sinds je zesde verknocht bent aan het orgel.” Toen Martin zes jaar oud was kocht zijn vader een simpele orgel. “Niet speciaal voor mij. Mijn vader kon een beetje spelen. Hij was benieuwd naar het instrument en wilde het beter leren spelen. Toen hij erop begon te spelen klom ik met grote ogen in zijn nek. Dat wil ik ook, dacht ik. Toen vroeg ik aan mijn vader om mij orgel te leren spelen.” En zo geschiedde. Martin Kolff is in zijn vrije tijd pianist van een kinder- koor. Daarnaast is hij organist in zijn kerk. Daar speelt hij met enige regelmaat. “Thuis pingel ik af en toe op de piano. Het is een goed middel om je hoofd leeg te maken.”

Op de vraag of hij voor de vrachtwagen of voor het orgel zou kiezen antwoordt Kolff snel en zonder twijfel: “De vrachtwagen. Ja, dat is toch wel het allermooiste hoor.” Maar wat luistert iemand die al 38 jaar lang de orgel bespeelt in de cabine van zijn vrachtwagen? “Luister ik dan ook alleen maar orgel- of pianomuziek? Nee joh, dan zou ik gek worden. Ik luister van alles. Van The Police tot aan het stevigere werk. Uiteraard komt er zo af en toe wel wat piano- of orgelmuziek voorbij. Ik luister in de cabine eigenlijk alleen maar radio. Dan wordt er lekker tegen je aan gepraat. Dat vind ik wel fijn.”

Afleiding

Kolff rijdt met zijn tankwagen door een groot deel van Nederland. Onderweg komt hij natuurlijk van alles tegen. Wat wil hij zijn medeweggebruikers meegeven om het verkeer een stukje veiliger te maken? “Laat je niet afleiden. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn telefoon heb ik altijd bij me, maar die staat gewoon op stil. Als ik word gebeld dan zie ik dat op mijn eindbestemming. Wacht gewoon even met bellen of appen totdat je ergens stilstaat.”

Volgens Kolff hebben de mensen op de Nederlandse wegen vaak niet door dat hij en zijn collega’s onderweg zijn met een zware lading. Wat meer begrip voor elkaar en kennis van het vak zal volgens hem helpen om vrachtwagenchauffeurs beter te begrijpen. “In het geval van tank- transport zien men vaak die oranje borden op voor- en/of achterkant van onze wagens en de gevaarsetiketten  op de zijkanten wel, maar de meesten weten niet wat het betekent.” Tankwagens zijn verplicht deze oranje borden en gevaarsetiketten te dragen tijdens het vervoer van gevaarlijke stoffen. “De bovenste cijfers van het oranje bord geven het gevaar aan. De onderste cijfers geven aan welk product er wordt vervoerd. De borden en gevaarsetiketten op de vracht- wagen zijn speciaal bedoeld voor de hulpdiensten. In geval van calamiteiten kunnen zij direct zien hoe te handelen.”

Winnaar NK Veiligste Chauffeur 2019

Martin Kolff is tijdens zijn werk altijd en overal bezig met veiligheid. Om te bewijzen dat hij veiligheid met een hoofdletter V schrijft deed hij in 2018 ook al mee aan het NK Veiligste Chauffeur. In 2018 werd hij tweede op het NK, maar hij revancheerde zich uitmuntend in 2019. Hij won en mocht op het podium van het TT Circuit in Assen naast Hélène Hendriks de 12,5 kilo zware bokaal omhoog tillen. Naast de bokaal won Kolff een reis naar Brazilië, maar vanwege het coronavirus is deze reis uitgesteld naar het voorjaar van 2022. Ondanks dat hij zijn prijs uit 2019 nog niet heeft kunnen innen, doet de ambassadeur van de TVM Awards ook in 2021 mee aan het NK Veiligste Chauffeur. Zijn doel? “Het maximale eruit halen. Ik ga gewoon weer mijn stinkende best doen. Ik hoop ook dat iedereen dat doet. Een aantal collega’s heeft zich ook al ingeschreven. Die onderlinge competitie maakt het leuk.” Maar wat is er nou zo leuk aan het NK? “Iedereen is daar op zijn of haar manier bezig met veiligheid tijdens zijn werk. Je kan van elkaar leren. We moeten het toch met elkaar doen onderweg. Samen proberen we het verkeer zo veilig mogelijk te maken. Iedereen gaat elke werkdag toch van huis weg in de hoop om ’s avonds weer bij zijn of haar gezin terug te keren.”