Vijftig jaar aan een stuk diende Dick Millenaar het transport- en wegenbouwbedrijf Millenaar en Van Schaik. Nu is zijn afscheid als technisch directeur aanstaande. Speciaal voor dit magazine keek hij terug en vooruit. “Veranderen, je als bedrijf ontwikkelen, het voortouw durven nemen; ik vind het heerlijk.
Dick Millenaar (67) heeft net uitgebreid verteld over het sociale DNA van Millenaar en Van Schaik, als hij samen met zijn collega Ellen Dekker een rondje maakt langs het imposante wagenpark. ‘Join the family’ staat achter op haar shirt, een slogan die naadloos past bij hoe het bedrijf uit Oude Meer zich profileert. “We zijn echt een familie”, vertelt de draagster van het tricot dan. “Het kan botsen, we kunnen lijnrecht tegenover elkaar staan. Maar als het moet, dan staan we naast elkaar.”
"We zijn echt een familie"
Het is een bijzondere periode voor technisch directeur Millenaar. Liefst vijftig jaar was hij nagenoeg dagelijks te vinden op het terrein van zijn firma, zo fraai gelegen onder de rook van Schiphol. Maar nu, in de vroege zomer van 2024, is hij bezig met zijn ‘afscheidstournee’. In augustus zwaait hij af en dan neemt zijn collega Ellen een groot deel van zijn werkzaamheden over. Het is, geeft Dick toe, ‘best een rare gewaarwording’. “Tientallen jaren aan een stuk was ik hier soms wel twaalf uur op een dag, vaak ook in de weekenden. Dan kun je je voorstellen dat je enorm vergroeid bent geraakt met het bedrijf, vooral ook met de mensen die er werken. Hoewel ik nu al wat rustiger aandoe, zal het heus wel even wennen zijn als ik hier straks niet meer rondloop.”
De woorden van Dick tekenen feilloos wie hij is en hoe hij zich te allen tijde heeft gemanifesteerd bij het transportbedrijf, dat in die halve eeuw steevast een voorloper is geweest in de branche. Als jochie was hij al zeer frequent te vinden bij de in 1923, door zijn opa opgerichte onderneming, die later werd overgenomen door diens zoon. De vader van Dick dus. “Ik zie me hier nóg lopen als mannetje van vijf, zes jaar”, vertelt de afzwaaiende directeur. “Mocht ik mee aan motoren sleutelen of meesjouwen. Fantastisch vond ik dat. Toen al wist ik: Ik ga hier later ook aan de bak. Want, heel eerlijk: Aan school vond ik niet zoveel aan. Ik wilde werken. En dat heb ik hier vanaf mijn zeventiende met heel veel plezier gedaan.”
’Werk is belangrijker dan het meissie’, zei zijn vader altijd. En zo heeft Dick er ook altijd in gestaan bij het bedrijf met inmiddels meer dan honderd wagens, waarvan 19 elektrisch. Vraag het de 180 medewerkers (de flexibele schil meegerekend). Vraag het zijn opvolger Ellen. Hun directeur was er altijd. Dat wil zeggen: In goede en slechte tijden. Als vanzelf denkt Ellen terug aan de periode dat haar moeder was overleden. Meteen werd haar alle ruimte geboden om dat grote verlies te verwerken. En ook na andere ingrijpende gebeurtenissen, vrolijk of verdrietig, stond Dick voor zijn mensen klaar.
“Als een chauffeur zoiets heftigs meemaakt, staan we voor zo iemand klaar."
Een stilte valt in de kantine van Millenaar en Van Schaik, het domein waar Dick en Ellen inmiddels zijn aangeschoven. Onlangs nog maakte een van hun chauffeurs iets traumatisch mee. Een persoon sprong voor diens wagen en werd vervolgens overreden. Zelfmoord was het, maar daarmee niet minder heftig voor de rijder. Onmiddellijk stelde het bedrijf de rijder tijdelijk vrij van werk en ontfermde zich over hem. “Onze mensen zijn ons veel waard, zo is het altijd al geweest”, zegt de directeur, die zijn aandelen per 1 augustus heeft overgedragen aan respectievelijk Dura Vermeer, Heimans, BAM en de Versluisgroep. “Als een chauffeur zoiets heftigs meemaakt, staan we voor zo iemand klaar. Ik geloof dat daaraan niets zal veranderen wanneer ik hier weg ben.”
Nu, kort voor het moment van afscheid nemen, kijkt hij speciaal voor dit magazine nog eens terug op die vijf decennia waarin hij het bedrijf diende. Ja, de tijden waren ‘vaak uitdagend’. Er doemde geregeld een crisis op, zoals recentelijk nog de coronacrisis. Jaren ervoor al, in 2010, ging transporteur Millenaar samen met wegenbouwer Van Schaik. En samensmeltingen gaan zelden zonder slag of stoot. Desondanks heeft Millenaar en Van Schaik de stormen in die periode te allen tijde doorstaan. Niet op de laatste plaats dankzij de cultuur die de firma kenmerkt: Hard werken, duurzaam denken, sociaal zijn en vooroplopen in ontwikkelingen hand in hand gaan met elkaar.
"Duurzamer worden is natuurlijk ook goed, die verantwoordelijkheid voelen we.”
Dick wijst naar het laadplein op de parkeerplaats, waar vanaf het najaar ’s nachts veertig wagens aan de lader kunnen. “Veranderen, je als bedrijf ontwikkelen, het voortouw durven nemen; ik vind het heerlijk. Ik heb daar altijd wel plezier in gehad”, vertelt Dick, terwijl door de kantine een walm van koffie trekt. “En dat veranderen zal ook de komende jaren nodig blijven. Ik voorzie dat we binnen niet al te lange termijn veel meer dan 19 elektrische auto’s zullen hebben. We zullen ook wel moeten, aangezien de overheid dit van ons verlangt. En duurzamer worden is natuurlijk ook goed, die verantwoordelijkheid voelen we.”
‘We’, ‘ons’. Dick gebruikt de termen haast voortdurend. Veel meer dan zijn werkdomein, voelt Millenaar en Van Schaik voor hem als kindje. Een dat hij domweg een fijn en gelukkig leven gunt. In die zin is hij er best trots op dat hij met een recente maatregel alvast voorselecteert op een gezonde en veilige toekomst voor de medewerkers van het bedrijf, maar zeker ook andere weggebruikers. Sinds kort experimenteert de firma met een AI-camera achter op een vrachtwagen. En het ligt in de lijn der verwachtingen dat op niet al te lange termijn alle auto’s zijn uitgerust met dit systeem. “Veiligheid heeft bij ons altijd vooropgestaan en dankzij de AI-camera’s wordt die veiligheid alleen maar vergroot”, legt Dick uit. “Het is heel simpel: De camera signaleert naadloos het verschil tussen een object of levend wezen. Zodra een mens of dier te dichtbij komt, stopt de wagen onmiddellijk. Daarmee voorkom je ongelukken. En daar is het ons logischerwijs om te doen.”
“Veiligheid heeft bij ons altijd vooropgestaan en dankzij de AI-camera’s wordt die veiligheid alleen maar vergroot”
Dick weet immers dat een ongeluk in het spreekwoordelijke kleine hoekje schuilt. Als chauffeur ervoer hij het geregeld. Reed hij door Rotterdam en kon hij pas op het laatste moment remmen voor een onverwacht overstekende voetganger. En laatst nog, op een donkere landingsbaan van Schiphol, zag hij een object over het hoofd. Een stuk minder traumatiserend dan een botsing met een mens, uiteraard, maar toch: Het bewijst maar weer eens dat aan het werk in deze branche risico’s verbonden zijn. “Ik geloof erin dat AI ons, maar goed beschouwd de hele branche, verder gaat brengen”, wijst hij naar de met de technologie uitgeruste vrachtwagen, die deze middag net de parkeerplaats op komt rijden. “En dat is goed voor iedereen. We streven tenslotte allemaal naar een samenleving waarin geen ongelukken gebeuren.”
Zelf is Dick vanaf augustus ‘pensionado’ in die samenleving, hoe raar hij ook dat nu nog vindt voelen. Al hoeft niemand bang te zijn dat hij -opgegroeid pal naast het bedrijf- zich gaat vervelen nu hij het werkzame leven achter zich laat. Er wachten drie oldtimers op hem, waaraan hij graag sleutelt. Hij heeft een boot, waarop hij het land door kan varen. Zoals hij, verwacht hij, ook vaker in zijn vakantiehuis te vinden zal zijn. Nee, voor het zwarte gat vreest hij allerminst.
“Het waren vijftig prachtige jaren.”
Wél voor het gemis van zijn collega’s, die hem zo na aan het hart gaan. Dat blijkt vandaag wel, in de kantine, waar de ene na de andere medewerker ‘goedendag’ zegt tegen ‘hun’ Dick. “Ja natuurlijk ga ik ze missen”, besluit hij, terwijl in de lucht vliegtuigen onvermoeibaar voorbij zweven. “Het waren vijftig prachtige jaren.”
